KRZYK NA BEZSILNOŚĆ

Nie wiem, czy Danusia nie będzie mi miała za złe tego wpisu, ale trudno. Wiem, jak bardzo Ją szanujecie i wspieracie, a Ona potrzebuje dziś bardzo tego wsparcia i dobrego słowa.
Zadzwoniłam dziś do Danki i słyszę, jak krzyczy, by po chwili zacząć szlochać do telefonu. Brak jej już sił. Mama znowu zdjęła pieluchę i wszystko zasikała. Po raz n-ty dzisiaj. Danka już nawet nie liczy. Wyciera, przebiera... Próbuje tłumaczyć, ale wie, że to nie przyniesie żadnego efektu, bo Jej mama, emerytowana nauczycielka, jest na etapie, na którym mózg pracuje już bardzo wybiórczo. Aktywne są funkcje życiowe i niewiele ponadto. Wielokrotnie w ciągu dnia chora wylewa herbatę, chowa talerz z jedzeniem pod kołdrę, mechanicznie recytuje swoje wypowiedzi, które kiedyś osadzone w kontekście miały zapewne jakiś sens, a których dziś, z tego kontekstu wyrwanych, nie sposób zrozumieć. Chwila nieuwagi wystarczy, by spakowała w tobołki dobytek i wyniosła go na korytarz, by nabiła sobie kolejnego guza lub uciekła z domu. Nie wie, że jest u siebie, nie wie, kto się nią opiekuje z anielską czułością i troskliwością.

Wiem, że to nie jest blog o Danusi, ale to jej życie, bo bohater tego bloga żyje dzięki temu, że Ona nieustannie o niego walczy, choć słyszała w życiu mnóstwo opinii, że to bez sensu, że powinna walczyć o siebie, a nie o TAKIE dziecko. Wiem też w jakim jest stanie. Jak to określiła kardiolog, żyje dzięki adrenalinie (której końską dawkę każdego dnia dostaje od podopiecznych prosto w bezmiernie kochające serce), bo nie dzięki lekom. Na te Ją nie stać. Nie są refundowane.

Nie ma czasu na prawdę na nic. NA NIC.
Jak powiedziała, cierpliwości ma wiele. Krzyczy na swoją bezsilność. Tu trzeba mocy superbohatera, a Ona jest tylko słabą, schorowaną kobietą.

A Adaś wciąż chory. Ma zapalenie górnych dróg oddechowych, kaszel, bezdechy... Kroi się kolejna bezsenna noc.