JEST CIĘŻKO

Adaś znów w nocy miał bezdech. Ciężko było. Dopiero pielęgniarka środowiskowa Agnieszka postawiła Go troszkę "na nogi".
U mamy niestety choroba postępuje. Jest jak dziecko, nie można jej przetłumaczyć, że teraz nie mogę jej pomóc, bo robię coś innego, a że się źle czuję, to już w ogóle. Herbata jest za mało słodka, po czterech tabletkach słodziku (cukru nie może używać), wieczorem kilka razy ścielę jej łóżko, bo np. wyjmie kołdrę z poszewki i przychodzi, mówiąc: "Ktoś mi rozkopał łóżko", że nie wspomnę o innych atrakcjach, czasami czuję się bezsilna...
Moje serce coś wariuje, boli, na dodatek ciągle jestem na Dexavenie, bo mam duszności. Będę zmuszona jednak na troszkę położyć się do szpitala, porobić jakieś badania, bo tak dalej być nie może.
No i martwię się o Szymka. Karolina pojechała dziś z małym na laser. Szymuś ma naczyniaka limfatycznego o guzowatej strukturze na udzie i jest poddawany miejscowej krio- i laseroterapii. Niestety naczyniak zamiast się kurczyć powiększa się. Nie jest to na szczęście nic onkologicznego. No mimo wszystko bardzo wnusiowi przeszkadza, bo brzdąc jest bardzo żywiołowy. Miejmy nadzieję, że terapie w końcu zaczną przynosić spodziewane efekty i zmiany znikną.

Dziękuję za przemiłe komentarze, które piszecie po opublikowaniu zawartości zakładki: "Jeden dzień z naszego życia". Nawet nie wiecie, jak wiele dla mnie znaczą słowa Waszego uznania. To dla mnie normalne życie. Już nie pamiętam innego. Czuję się trochę speszona tymi pochwałami, ale to naprawdę bardzo miłe.