BIUROKRACJA VS. ŻYCIE

Troszkę się zapuściłam z pisaniem bloga, ale kurcze, na prawdę nie ma o czym. Wszystko jest po staremu, poza tym, że odchorowuję szpital. Adaś tez niezbyt zdrowy. Mama nie daje spać, bo myśli, że mamy czasy II Wojny Światowej. Mnie i Karoliny nie rozpoznaje już od dawna, ale jeszcze ufa i zazwyczaj się słucha.

Co ja to miałam... Jakiś czas temu, kiedy miałam sytuację mooocno kryzysową z zaspokojeniem podstawowych potrzeb mojej Rodziny, za namową kochanych LaSek popełniłam kilka wniosków, do różnych fundacji o wsparcie, czy może nawet o objęcie Adasia stałą pomocą w zakresie leczenia i żywienia, bo właśnie te wydatki nas najzwyczajniej w świecie rujnują. Dostałam odpowiedź od dwóch, bardzo znanych, oczywiście negatywną. Niestety, jak to określili, obejmują pomocą głównie dzieci i to takie dzieci, które wymagają nagłej pomocy, sfinansowania leczenia czy operacji. Jednym słowem, beneficjentem takiego wsparcia musi być dziecko, na dodatek dziecko rokujące najlepiej samodzielność i spektakularny, medialny sukces. Nie zazdroszczę rodzicom dzieci chorych na nowotwór (wiem, co przechodzą, bo moja wnusia Kasandra zmarła na tę chorobę), czy serduszko... broń Boże, ale czuję, że Adaś jest poza jakimś marginesem. Dla wielu ludzi niewart jest tego, by w Jego sprawie kiwnąć palcem. Czy Jego życie jest mniej warte?
Kolejnym argumentem jest nasz dochód, jako rodziny, który przekracza 500 zł/ osobę, więc generalnie powinno nam starczać, tylko, że tak zapytam, na co? Nikogo nie interesuje, że wydatki mamy przeogromne. Znacznie większe, niż przeciętna rodzina. Dobrze, że mam Was. Wy nie spychacie nas poza margines, widzicie w moim Adasiu człowieka. Dostrzegacie problemy i dzielicie się tym, co macie. Niekiedy jest to pomoc rzeczowa, niekiedy dobre słowo. Wszystko równie ważne. Za to Wam ogromnie dziękuję.

Dobra, wypłakałam się Wam, a teraz czas wziąć się w garść. Od mniej więcej tygodnia chodzi mi po głowie stworzenie niewielkiej chociaż organizacji (w jakiej formie, tego jeszcze do końca nie wiem), która załata tę lukę stworzoną przez fundacje. Ta łata nie będzie dziełem na miarę medialnych sukcesów rzeczonych fundacji. O nie! Ale może dzięki temu ktoś nie będzie głodował, ktoś inny będzie mógł opłacić nierefundowane badania, czy wyjazd do CZD. Nie jest to pomysł do natychmiastowej realizacji, bo mimo wszystko wymaga czasu. Na razie kiełkuje. Co Wy na to? Nie powiem, liczę na Was.